17 Ocak - 20.30

Oyun, Henrik Ibsen’in ünlü oyunu Nora (Bir Bebek Evi)‘nın devamı olarak Amerikalı oyun yazarı Lucas Hnath tarafından 2017 yılında yazılmıştır.

Ibsen’in metninin finalinde Nora, kocasını ve üç çocuğunu geride bırakarak evini terk eder. Lucas Hnath oyunu yazmaya başlarken aklında iki fikir olduğunu söylüyor: Birincisi bir kapı çalacak (Bu kapı, Nora’nın 15 yıl önce çıkıp gittiği evin kapısıdır.), ikincisi Torvald (Bu erkek, Nora’nın 15 yıl önce terk ettiği kocasıdır.) ve Nora, Ibsen’in metninde yapmadıkları şeyi, gerçek bir tartışmayı (yazarın deyişiyle ‘boka batmak’) yapacaklar. Dolayısıyla bir kapı çalınır, Anne Marie (Bu kadın, Nora’yı da, Nora gidince Nora’nın üç çocuğunu da büyüten kadındır.) kapıyı açar, gelen Nora’dır; tam 15 yıldır kendisinden hiç bir haber alınamayan, öldü zannedilen Nora. Ve oyun başlar.

18 Ocak - 20.30

On bir yaşındaki Lauren ve Eliza en yakın arkadaşlardır. Eliza babasının ölümüyle giderek içine kapanır ve yalnızca Lauren'la mutlu olabilirken, Lauren ise ergenliğin getirdiği yenilikleri farklı hızda karşılamakta, hayata karşı yepyeni heyecanlar duymaktadır. Kıskançlıklarla, zorbalıklarla ve baskılarla aralarında giderek açılan mesafe, iki dostun yollarının sonsuza dek ayrılmasına sebep olur. Yıllar sonra, geçmişinden kurtulamayan Lauren ona eski dostu Eliza'yı anımsatan Seth'le tanışınca, kendini daha önce tek huzur bulduğu denizlerin ortasında giderek daha da büyüyen, geçmişten ve suçluluktan bir girdabın içinde bulur.

19 Ocak - 20.30

“Okyanusta geceleri karşılıklı geçen gemiler, kısa bir süreliğine birbirine ışık tutarlarmış. Sadece birbirlerinin varlığını fark etmek için. Geceleyin, kocaman bir hiçliğin ortasında yalnız olmadıklarını görmek için. Bu hikayede biz gemiyiz. Ve karşılıklı geçtik. Işığımızı yaktık. Şimdi de devam etmemiz lazım. En azından ışığımız vardı.”

20 Ocak - 20.30

“Evet o benim. Adam. The Adam. Arkadan geçen adam, kalabalık arasındaki adam, 3. polis memuru adam, elektrikçi adam, itfaiyeci adam, şoför adam... Adam. Bütün kurgularınız benim üzerimden ama benim kendi kurgum yok. Ben kurgumu aramaya gidiyorum.”

Mafyalar, beyaz yakalar, apaçiler, kovboylar, kumarbazlar, şairler, tinerciler, balıklar, martılar, kediler ve gölgeler arasında dokunan bir bilmece... Kurgu nedir? Nerede bulunur? Kurgu mu önce gelir, hikaye mi yoksa karakter mi? Peki birini bulsak diğerleri gelir mi?

"Evet! Evet! O benim. Her romanda bulunan ama hiçbirinde olamayan adam."

22 Ocak - 20.30

“Peki gerçeği ortaya çıkarmanın bir anlamı olur mu? Evet, sadece yalın haliyle gerçeğe ihtiyaç var. O da maalesef sizin anlattığınız anlamsız anıların arkasında belli belirsiz dolaşıyor.”

Belirlenen sürede kitabını bitiremeyecek bir cinayet romanı yazarı, patronunun yönlendirmesiyle
havai fişeklerin havada uçuştuğu şahsına münhasır bir kasabaya gider. İlham sıkıntısı devam eden yazar, kendini kökleri eskiye dayanan bir hikayenin ortasında bulur.

Bu renkli bir dünya!

Arzular, eğlenceler, görevler, konuşmalar, konuşmamalar… veee tonlarca havai fişek!

Tiyatro Amorf, üçüncü oyununda, insana dair olanı hikaye anlatıcılığı üstünden ararken, hakikat ile nasıl ilişkilendiğimiz sorusunun peşinden gidiyor.

Soğuk yenen bir intikam yemeği kimin hikayesidir?

23 Ocak - 20.30

Herkes Yolunda, yakın çevresindeki insanların aksine “Gitme” yi henüz hiç deneyimlememiş genç bir kadının, gitmeye cesaret edişini anlatmaktadır. Karakter, seyirciyle birlikte önce odanın dışından sokağa, sokaktan ormana, denize ve en son bozkıra varan masalsı bir yolculuğa çıkmaktadır. Genç kadın, gitme ve değişme cesaretini kıran toplumsal düzene, ikili ilişkilere, aile yapısına ve büyükşehir yaşantısına karşı dürtüsel tepkiler vermek yerine, kendine özgü alaycı üslubuyla bunları sorgular ve tüm bu olgularla baş etme mücadelesi verir.
Herkes Yolunda, tiyatro, dans ve performans alanında çeşitli projelerde yer alan ve kendi projelerini de üreten sanatçının yazıp yönettiği ve aynı zamanda oynadığı ilk oyundur. Özgün ses tasarımının ve oyuncu bedeninin fiziksel sınırlarını araştırmaya yönelik düzenlenen hareketlerin merkezde olduğu bir hikâye anlatıcılığı biçimi kullanılarak oyunun masalsı dünyası kurulmaktadır. Oyuncunun, hareket ritmi, zaman, mekân ve seyirci ile kurduğu ilişki sahnede, karaktere özgü olan “oyunsu” tavrı yaratmaktadır. Karakterin; kent, sokak ve kadın-erkek ilişkilerine dair meseleleri ile kurduğu ilişki direkt, alaycı ve sorgulayıcı bir tavır üzerinden gerçekleşmektedir.

*Sanatçı, Sevgi Soysal’ın Tutkulu Perçem ve Tezer Özlü’nün Yeniden Akdeniz adlı öykülerinden ilham alarak yola çıkmıştır.

“Herkes gitti.
Gidenlerin dikenleri ile kalakaldım burada.
Şimdi kim çıkaracak bu dikenleri?
Bozkıra gideceğim. Annem bekliyor beni. O, çıkarır dikenlerimi.
Yetişmem lazım…
Yola çıkmam lazım…
Çok geç kaldım.”

“Şu an gündüz mü yoksa gece mi?
Tam bu an için ne diyorduk? Gecenin gündüze dönmeye yakın o anı…
Gece bile gündüze dönüyorken, neden kimse bana… Şşhh!
Sözcükler olmadan anlatmanın bir yolunu arıyorum. Tam şu an.
Düşüncemi izleyebiliyor musunuz?”

------------

"Oyunun 1.30 dakikalık bölümünde fotosensitif epilepsiyi tetikleyebilecek ışık kaynağı kullanılmaktadır."

24 Ocak - 20.30

Hayal etmek için umuda mı ihtiyaç vardır? yoksa umut için hayal etmek yeterli midir?

Bir arabada birbirine yabancı, tesadüfen bir araya gelen üç kişi yolculuk ederler. Başlarından geçen bir olay bu yolculuğun seyrini değiştirirken, karakterleri belleğin ve zamanın içinde farklı bir yolculuğa sürükler. Göçün merkezinde, bu topraklarda geçen, tesadüfi ve sıradan gözüken bu yolculuk, üç karakteri evin, umudun ve her şeye rağmen peşinde koşulacak hayallerin izinde sürükler.

"Karşılaşmalar" üçlemesinin ikinci oyunu olan "Gölge Otobanı", birbirinden farklı üç kişinin yolculuğunu gerçek ve kurmaca ikilemine taşıyarak, geçmişin, geleceğin ve şimdinin ekseninde akan bu yolda göçü, aidiyeti ve umudu yine sinemanın dilini kullanarak anlatmaktadır.

25 Ocak - 20.30

Dansöz, Meryem adlı bir oryantalin hikayesi.

Bakış üzerine bir hikaye anlatıyoruz. Tiyatronun Antik Yunan’dan beri bakışla tanımlandığı teorik bir alanı (theatron, “bakılan/seyredilen yer” anlamına geliyor), oryantaldeki ekol farklarıyla birlikte düşünmeyi denedik. Birilerine bakmak için özel olarak tasarlanmış bir alanda, yine özel bir bağlam içinde, bakış’ın ne anlama geldiğini araştırıyoruz.

Sahne, bu kez dönüp bize baksın istedik.

Süreçte, M. Merleau-Ponty, Sartre, Lacan gibi felsefecilerin, “nazar” üzerine yazdıkları hep bize eşlik etti. Fakat düşünceye ayrı bir alan açmayı değil, oyunun yarattığı deneyimi düşüncenin kendisine dönüştürmek istedik.

Etin Cinsel Politikası gibi kült metinlerden de destek alarak, hayvanların ve kadınların hikayelerini ortaklaştırdığımız bir yola da ilk kez Dansöz’le giriyoruz. Bir hayvanın iradesini kırmakla, bir kadının iradesini kırmak arasındaki sınırın bulanıklaştığı yerleri araştırıyoruz.

Dansöz, dansı, varoluş biçimine dönüştürmüş bir oryantalin hikayesi.

26 Ocak - 17.00

Nesrin ve Sarp, evliliklerinin rutini içinde sıkışıp kalmış bir çifttir. Her gün aynı sohbetler, benzer yemekler, bir türlü tamir edilmeyen bir sigorta kutusu... Bu döngünün içinde kedileri Boomer’ın bile bir rutini vardır. Fakat bu kez Boomer’ın evden gidişi her zamankinden farklıdır ve daha önce konuşulmamış bazı konuları açar.
Duman kokusunu alıyor musunuz?

26 Ocak - 19.00

Nesrin ve Sarp, evliliklerinin rutini içinde sıkışıp kalmış bir çifttir. Her gün aynı sohbetler, benzer yemekler, bir türlü tamir edilmeyen bir sigorta kutusu... Bu döngünün içinde kedileri Boomer’ın bile bir rutini vardır. Fakat bu kez Boomer’ın evden gidişi her zamankinden farklıdır ve daha önce konuşulmamış bazı konuları açar.
Duman kokusunu alıyor musunuz?

27 Ocak - 20.30

Döneminin öncü isimlerinden Duygu Asena’nın ses getiren Aslında Aşk Da Yok romanından günümüze uyarlanan oyun, yönetmenin araştırmalarını sürdürdüğü feminist sahneleme pratikleriyle birleşiyor ve aşk, ilişkiler, toplumsal roller üzerine sorular sorarak seyirciyi düşünsel bir sürece davet ediyor. Hikâyede kadının adı “yine” yok…
“Sömürü her alanda, bir sıvı gibi yavaş yavaş giriyor, belli etmeden... Çeşitli kılıklara bürünüyor, aşk oluyor, yakışıklı bir erkek oluyor, bir çift güzel söz oluyor, sempatik bir patron oluyor, ün oluyor, hatta zaman zaman para bile oluyor. Sömürünün marifeti önce size zevk veriyor olması. Sömürü çok akıllı. Önce sizi, umutlandırıyor, sonra yavaş yavaş iliğinizi, kemiğinizi kurutuyor.”
Duygu Asena’nın anısına.
Sevgi ve mücadeleyle…

29 Ocak - 20.30

''Ben Yusuf Umut. Genelde böyle söyleyince hangisini kullanıyosun diye soruyolar. Ben ikisini de sevmiyom diyom. O yüzden ikisini de kullanıyom. Dedem demiş illa Yusuf koyun. Peygamber ismi, mübarek olur. Annem de Umut istemiş. İşte Yusuf Umut. Ben olmuşum.’'

Yusuf Umut, tanımlayamadığı ama vaz da geçemediği bir özgürlüğün peşinde kendi yolculuğunu anlatıyor. Acaba bu özgürlük, sınırlarından taşan Yusuf Umut’u en sonunda aradığı ortama yakınlaştırabilecek, onu çekyatların, kuralların, sınırların içinden kurtarabilecek mi?

Bi de buradan soralım;
Ne Olacak bu Yusuf Umut’un Hali?

30 Ocak - 20.30

Terörizm oyunu kaygı ve hınç içindeki insanları resmeder. Oyun bir hava alanında bomba alarmıyla başlar. Bunu bir intihar ve şehrin göbeğinde bir patlama takip eder. Zaten kendisiyle başı dertte olan, anlamsızlık, yetersizlik ve hissizlikle mücadele etmeye çalışan insanlar toplumsal düzeyde sarmalandıkları bu şiddetle beraber kendileri de şiddetin üreticisi haline gelirler. Bu durum bir sarmal şeklinde ilerler. 2000 yılında Rus yazarlar Presnyakov Kardeşler tarafından yazılan Terörizm oyununun bugünün Türkiye’sinde -ne yazık ki- son derece güncel olduğunu düşünüyoruz.